ده نکته کاربردی به دختر خانم ها و آقا پسرها

بکی ار سایتهای خبری را مطالعه میکردم، مطلب جالبی به چشمم خورد، امیدوارم که مفید حاصل شود؛

یافتن همسری مناسب و مطلوب، هم برای دختر خانم‌ها و هم برای آقا پسرها، نه تنها یک خواسته‌ی جدی و دغدغه‌ی ذهنی است، بلکه حتی به یک معضل جدی که اغلب لاینحل نیز به نظر می‌رسد مبدل شده است. که البته روی سخن ما در این مختصر با دختر خانم‌ها است که نقش اصلی در «جذب» را ایفا می‌کنند و امید است در آینده نیز نکاتی برای آقاپسرها بیان کنیم.

تا کنون توصیه‌های متفاوت و نکات مهمی در امر ادزدواج مطرح شده است که اغلب آنها و به ویژه هر آن چه در اسلام بیان شده کاملاً صحیح، درست و مؤثر است. مثل این که حتماً با کفو «همتا» ازدواج کنید، مهریه‌ را سنگین نگیرید، پای بند چشم و هم چشمی نباشید و ...، اما این مقوله به نکات دیگری که با توجه به «آفت شناسی ازدواج در عصر و جامعه‌ی ما» از سوی کارشناس محترم، جناب نکته‌گو، یعنی بنده‌ی حقیر به دست آمده اشاره دارد.

 

در بیان این نکات توصیه‌ای، از اطاله‌ی کلام و توضیحات خودداری و پرهیز می‌کنم، چرا که به وضوح مشهود و مفهوم همگان است. پس اینک خوب دقت کنید:

 

1- اولین نکته به دستورالعمل پیشگیری از ابتلاء به انواع صفات، اخلاق و رفتارهای موقعیت کش یا به تعبیر دیگر «خواستگار کش» در عصر و جامعه‌ی ما اختصاص دارد. در یک جمله «اگر نمی‌توانید از فیلم و سریال ایرانی الگو نگیرید، اصلاً به تماشای آنها ننشینید». چرا که آن چه به تصویر می‌کشند و القاء می‌کنند، فقط با اوهام ذهن، شرایط خانوادگی و اهداف خودشان منطبق است و هیچ تناسبی با فرهنگ و جامعه‌ی ما ندارد.

 

2- سعی نکنید با انواع آرایش و پوشیدن لباس‌های نیمه، مانند مانتوهای نازک، تنگ و کوتاهی که همه‌ی هیکل شما را در یک نگاه قابل رؤیت (دید زدن) می‌کند، خود را زیبا و جذاب نشان دهید. چرا که ذات مردانه چنین است که اگر خودش مردی مؤمن، باوقار، با حیاء و با غیرت باشد، از شما و رفتارتان متنفر می‌شود و اگر خودش اهل ... باشد نیز، در عین کام‌گیری رایگان و لذت سهل، شما را دختری «جلف»، «خلاف» و قابل دسترس می‌داند و نه قابل ازدواج.

 

3- به هیچ وجه در میهمانی‌های مختلط، پارتی‌ها، تورهای متداول و ...، به دنبال خواستگاری مطلوب که بتواند همسر ایده‌آل شما باشد نگردید. و با رفتارهایی چون: گرم گرفتن، خندیدن، خودمانی بودن، دست و روبوسی با نامحرم، خدایی نکرده رقصیدن و ...، سعی نکنید خود را مهربان و خون‌گرم، اجتماعی، با نشاط، مدرن و ... نشان دهید، چون پسرهایی که در این مراسم شرکت می‌کنند، به هیچ یک از دختران شرکت کننده، به چشم یک دختر خوب و همسر ایده‌آل نگاه نمی‌کنند، بلکه شما را طعمه‌ای راحت الوصول فرض می‌کنند که اطوارهایی را جهت انجام تشریفات و مقدمات صید شدن انجام می‌دهد.

 

4- به هنگام آشنایی با یک سوژه، تمامی فیلم‌ها و سریال‌هایی که تا کنون دیده‌اید را فراموش کنید. این کار سبب می‌گردد که رفتارهای زننده‌ی القایی، مانند: گردن کلفتی، گستاخی، بد دهنی، حاضر جوابی بی‌ادبانه و رک بگویم «دریدگی» را پیشه نکنید و ذات و طبیعت خودتان را که سراسر لطافت و حیاء است بروز دهید. پسرهای خوب و مطلوب، شوهر و آن هم شوهری گردن کلفت، غد، فحاش و بد اخلاق نمی‌خواهند، بلکه به دنبال همسری لطیف، مهربان، همراه و به دل نشین هستند.

 

5- بر عکس روش‌های متداول و آموزه‌های فیلم‌ها و سریال‌ها، به دنبال دوست پسر بازی و انتخاب همسر از این راه نروید. اولین حدس و داوری غالب پسرانی که با شما دوست می‌شوند راجع به شما این است که: «خدا می‌داند قبل از من با چند نفر دوست بوده است؟ پس، اساساً این کاره است و به غیر از این که دوست دختری باشد و زمینه را برای تفریحات و لذت‌های ما فراهم کند، به هیچ درد و مصرف دیگری نمی‌خورد.»

 

6- سعی نکنید که با قرار‌های مکرر در پارک، سینما، کافی‌شاپ ... و گفتمان بر اساس آن چه در فیلم‌ها و سریال‌ها نمایش داده می‌شود نشان دهید که دختری فهمیده، آزاد، مستقل و با اراده‌ای هستید. پسرها [به رغم سوء استفاده و بهره‌وری خود] با دیدن این رفتارها نتیجه می‌گیرند که شما دختری رها، بی‌پدر مادر، سرخود، جلف، سبک عقل و قابل اغفال هستید و البته اغلب شما را خطرناک نیز قلمداد می‌کنند، لذا سعی دارند در اولین فرصت بهره‌ای برده و سریعاً دور شوند تا مبادا مصیبت‌هایتان دامنگیرشان شود.

 

7- به هیچ وجه سعی نکنید مانند کارآکترهای دختر و زن در فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی، خود را مرد کاملی نشان دهید که با شجاعت، جسارت و توان تمام به همه‌ی عرصه‌های مردانه ورود پیدا می‌کند و به تنهایی همه‌ی وظایف مردانه را انجام می‌دهد. دختری که به جای مرد فکر می‌کند، راه معاش را می‌یابد، طرح می‌ریزد، مدیریت سیستم می‌کند، برنامه‌‌ی اقتصادی تدوین می‌کند، بار مسئولیت‌های مردانه را به دوش می‌کشد و می‌خواهد در تمامی موارد امر کند و مورد اطاعت قرار گیرد. دقت کنید که او (همسر مطلوب) به دنبال یک زن است و مرد نمی‌خواهد.

 

8- اگر احیاناً [خدایی ناکرده نامزدی دارید]، از خریدن هدایای گران‌قیمت، نمایش خودروی لوکس باباجان و دایی‌جان، شاغل نشان دادن خود با حقوق و مزایای کافی، امکانات پدر برای اهدای خانه و کارخانه به داماد سرخانه، بی‌نیازی نسبت به شغل و درآمد مرد، بی‌تفاوتی در مقابل تحصیلات یا شخصیت اجتماعی او و ... جداً پرهیز کنید،‌ چرا که پسر ایده‌آل و با منش با دیدن این نمایش‌ها شما را همتای خود نمی‌بیند و قدم جلو نمی‌گذارد و پسر نامطلوب نیز به طمع می‌افتد و جهت اخذ امتیازات نشان داده شده دام گسترانیده و فریب می‌دهد.

 

9- به ویژه تا قبل از انتخاب و ازدواج از همراهی در استعمال سیگار یا قلیان، به ویژه در میهمانی‌ها و سایر اماکن عمومی جداً بپرهیزید، درست است که از شما و همراهی‌تان لذت می‌برد، اما به شما به چشم یک شاگرد راننده کامیون نگاه می‌کند و نه یک دختر خوب، باوفا، با محبت، لطیف و ظریف و جذاب.

 

 10- خلاصه آن که سعی کنید یک دختر، منطبق با تمامی مشخصه‌ها و ویژگی‌های یک دختر واقعی باشید. نه مانند دخترهای سریالی با ویژگی‌های مصنوعی و القایی کارگردانان فمینست و آن هم از نوع جهان‌سومی. نه هندی بازی در بیاورید و نه خود را منطبق با ارزش‌های امریکایی و اروپایی جلوه دهید. این مشخصه‌ها و ویژگی‌ها برای از بین بردن فرهنگ ازدواج، بدبخت و آواره کردن دخترها، ازدیاد فساد، فحشاء، گسترش طلاق زودرس و در راستای مردسالاری به سبک غربی است. صدایش را در نمی‌آورند و نامش را «فمینیسم» گذاشته‌اند.

 

اگر خودتان باشید، بسیار جذاب‌تر خواهید بود و امکان یافتن زوجی مناسب و مطلوب و به دست آوردن زندگی، سعادت و آرامشی واقعی و پابرجا برای شما بیشتر میسر خواهد بود. باور کنید راست می‌گم.

 

نمی‌خواهم بگویم مطالب فوق را بخوانید و سپس به ده دخترخانمی که می‌شناسید توصیه کنید که آن را خوانده و به ده نفر دیگر بدهند، اگر این کار را بکنید تا ده روز، یا ده ماه، یا ده سال دیگر ممکن است خواستگار خوبی پیدا کنند و اگر انجام ندهند به ده بلاهای شوهر سوز مبتلاء می‌گردند، اما خوب است مراتب را به اطلاع سایر گرامیان «دم بخت» یا «منتظر بخت» نیز برسانید.
((رجانبوز))

بررسی تحلیلی نقش ارگانهای فرهنگی در ایجاد و گسترش بی حجابی

این فرهنگ مظلوم

یکم- در اینکه حجاب به بزرگترین معضل و مشکل کشور، و دغدغه اصلی مردم و مسئولین تبدیل شده و باید هرچه سریعتر فکری اساسی برای آن کرد شکی نیست. کار به جایی رسیده که مقام معظم رهبری عرصه فرهنگ را میدان جهاد می خوانند، به معنای بهتر اینکه امام امت حکم جهاد صادر می کند در عرصه فرهنگ.

موضوعی که در این بین باید به آن توجه شود این است که قبل از هر اقدامی باید علل و عوامل بروز چنین معضلی به درستی روشن شود یعنی مسئولین فرهنگی کشور قبل از دادن هر طرح و ایده ای برای جلوگیری از حادتر شدن موضوع و شیوع بیشتر بی حجابی در کشور باید این مسئله برایشان روشن شود که در سی ساله بعد از انقلاب چه کارهای نادرست و چه کوتاهی هایی در زمینه فرهنگ صورت گرفته که کار به اینجا کشیده چون هر اقدامی بدون ریشه یابی اتفاقات قبلی نتیجه ای جز حادتر کردن اوضاع و دامن زدن بیشتر به بحران نخواهد داشت.

به معنای بهتر نتیجه ی ریشه یابی نکردن مشکلات وهمچنین عملکردهای عجولانه این میشود که به عنوان مثال رئیس جمهور کشورمان برای جلوگیری از ترویج فحشا دم از کار فرهنگی می زند و همزمان با این ستارگان سینمایمان در فیلم های روی پرده بدترین نوع حجاب را حتی میان بدحجاب ترین شهروندان تهرانی دارند! و انتظار داریم با این عملکرد وزارت ارشاد حجاب به جای بدتر شدن بهتر هم بشود. و یا اینکه درست در همین زمان طرح گشت ارشاد توسط نیروی انتظامی اجرا می شود، و انتظار داریم بدون آماده سازی کوچکترین بستر فرهنگی، با یک طرح مقطعی و با گرفتن چند تعهد وضعیت پوشش مردم درست شود. یعنی بعد از مدت ها هنوز به این نتیجه نرسیده ایم  که با برخورد قهری صرف و بدون برداشتن حتی کوچکترین قدم در جهت اقناع مردم نمی شود مشکلی را حل کرد. این بدین معناست که باید برای حل مشکل ابتدا علل و عوامل آن را پیدا کرد سپس طرحی جامع داد که تمام ارگانها نیز موظف به اجرای آن باشند نه اینکه هر کسی ساز خودش را بزند و طرح خودش را اجرا کند.

دوم- برای بهتر روشن شدن موضوع و بررسی چرایی ضعف ها و مشکلات سیستم فرهنگی کشور باید ابتدا به این سوال پاسخ دهیم که اصلا وظایف ارگانهای فرهنگی کشورمان چیست؟و سپس جواب این پرسش را پیدا کنیم که اصولا مراجع فرهنگ ساز در کشور چه دستگاه هایی هستند آیا مسائل فرهنگی را فقط مرتبط با وزارت ارشاد و صدا و سیما می دانیم یا سازمانها و دستگاه های دیگری نیز در فرهنگ سازی نقش بازی می کنند و تاثیر گذار هستند.

سوال اول: وظایف ارگانهای فرهنگ ساز کشور چیست؟

سیاست های فرهنگی در کشور ما برخلاف بسیاری از جوامع دیگر باید در نسبت میان ما و مقوله ای تعریف شود به نام؛ تهاجم فرهنگی. به معنای بهتر سیاست های ما در وهله ی اول باید «تدافع فرهنگی» باشد تا دچار استحاله و مسخ فرهنگی نشویم، سپس و در مرحله بعدی وقتی توانستیم تهاجم فرهنگی و جنگ نرم دشمن را خنثی کنیم و اجازه پیشروی به وی را در مرزهای فرهنگی کشور ندهیم باید در فکر صادر کردن و ترویج آرمانهای نظام و انقلاب باشیم به جوامع دیگر.

حال برای بهتر روشن شدن موضوع و پیدا کردن علل ضعف سیستم فرهنگیمان باید ابتدا تهاجم فرهنگی را تعریف کنیم و سپس بیبینیم مسئولان فرهنگیمان در این سه دهه چه کارهایی نکردند که اوضاع جامعه به چنین وضع وخیمی رسیده.

تهاجم فرهنگی یعنی چه؟

تهاجم فرهنگی حرکتی است مرموزانه و حساب شده همراه با برنامه ریزی دقیق و با استفاده از شیوه ها و ابزار و امکانات متعدد، برای سست کردن باورها،دگرگونی ارزشها ،انحراف اندیشه ها و تغییر و تبدیل آداب سنن و نابودی اصول اخلاقی حاکم بر یک جامعه .

به عبارت بهتر تهاجم فرهنگی عبارت است از پوچ و تهی کردن تفکر وذهنیت وفرهنگ وتمدن ملی واصیل یک جامعه وتضعیف شخصیت انسانی افراد آن و تحمیل اصول فکری وفرهنگ کشور مهاجم به جای آن، واین جز با از دست دادن خویشتن و از دست دادن پایه های فکری و اخلاقی اصیل وملی صورت نمی گیرد.

برای تهاجم فرهنگی ابزار مختلفی و جود دارد از رسانه های مختلف مثل شبکه های ماهواره ای و نشریات و سایت های اینترنتی بگیر تا حتی بعضی از اسباب بازیهای کودکان مثل عروسک باربی. یعنی تهاجم فرهنگی لزوما تنها از طریق شبکه های تلویزیونی صورت نمی گیرد، در تهاجم فرهنگی از هر وسیله و روشی می شود استفاده کرد، ولی تنها نقطه مشترکشان این است که همگی نقطه تاثیرگذاریشان فرهنگ مخاطب است یعنی حتی عروسک باربی هم طراحی شده است برای تغییر فرهنگ کودکان.

این توضیحات را دادم تا برسم به اینجا که یکی از مهمترین روشهای تهاجم فرهنگی غرب اللخصوص آمریکا نسبت به کشورهای شرقی اللخصوص ایران ایجاد و گسترش فساد و بی بندو باری است. یعنی بی ارزش کردن حجاب، یعنی ترویج روابط آزاد میان دختر وپسر، یعنی ریختن قبح طلاق در خانواده ها، یعنی عادی جلوه دادن خیانت شوهر به همسر و بالعکس. وهمه ی اینها را با ابزاری انجام می دهد به اسم رسانه، به عنوان مثال شبکه فارسی وان که چند وقتی است از افتتاح آن می گذرد در ظاهر شاید شبکه ای باشد که 24 ساعته فیلم و سریال به زبان فارسی پخش می کند برای خانواده های ایرانی، ولی در پس ماجرا و در لایه های زیرین با همین سریال ها روابط آزاد همسران را با افراد مختلف رواج می دهد و قبح پوشیدن لباس های نیمه عریان در خانواده ها را می ریزد و.... و یا دی وی دی فیلم های هالیوود که گاهی اوقات حتی یک روز پس از اکران در آمریکا در میدان انقلاب با زیرنویس فارسی یافت می شود و قس علی هذا.

در باب تهاجم فرهنگی غرب و ریزه کاریهایش و همچنین مصداق هایش می شود مقاله ها نوشت و ساعت ها صحبت کرد ولی چون قصد در این مطلب بیان کوتاهی ها و ضعف های سیستم فرهنگی خومان است به همین چند نکته بسنده میکنم زیرا  با همین نکات کلی و مثال های بالا هم می توان وظیفه ی دستگاه های فرهنگی کشور را بیان کرد و به نقد آن پرداخت. پس اکنون باید به این سوال پاسخ دهیم که  « وظایف ارگانهای فرهنگ ساز کشور چیست؟».

گفتیم رسانه های غربی با سرمایه گذاری بسیار بر ترویج بی بند و باری و فحشا، قصد دارند کانون خانواده را در کشورهایی مثل ایران متلاشی کنند خوب در این وضعیت واضح و بدیهی است که مسئولان فرهنگی کشور باید با ساخت برنامه های مختلف در صدا و سیما و  فیلم های سینمایی در وزارت ارشاد و همچنین با انتشار مقالات و تحلیل های مختلف در رسانه های کاغذی مانند مطبوعات به روشنگری در زمینه تهاجم فرهنگی دشمن و همچنین به تبلیغ آرمانهای نظام و انقلاب بپردازند به معنای بهتر باید به عنوان مثال با ساخت سریال هایی در ترویج حجاب و مذمت روابط آزاد دختران و پسران توطئه های رسانه های غربی را خنثی کنند و حتی معیارها و استانداردهای جامعه را در زمینه های گوناگون مثلا حجاب و عفاف بالاتر برند. اما سوال اساسی و نکته ی اصلی اینجاست که آیا مسئولان فرهنگی و اللخصوص رسانه ملی و وزارت ارشاد به عنوان بارزترین و تاثیرگذارترین فرهنگ سازان این مملکت به وظیفه ی خود عمل کرده اند یا خیر ؟ آیا مسئولان صدا و سیما با کوتاهی ها و بی تدبیری های خود در رشد و شیوع معضلی مثل بی حجابی مقصر نیستند؟

سوال دوم: رسانه ملی و وزارت فرهنگ به عنوان نمونه ای از ارگانهای فرهنگی به وظیفه ی خود عمل کرده اند یا خیر؟

الف.تلویزیون: جواب این سوال خیلی هم سخت نیست کافیست حافظه تاریخی خود را کمی مرور کنیم و سریال هایی که در سه دهه پس از انقلاب به خصوص در چند سال اخیر توسط رسانه ملی تولید و پخش شده است را  به یاد بیاوریم، در این سریال ها چند شخصیت چادری و با حجابِ تاثیرگذار و جذاب پیدا می کنیم(جذاب و تاثیرگذار از نظر وجوه دراماتیک و شخصیت پردازی) اصلا بهتر است این سوال را بپرسیم که چند درصد شخصیت های سریال های تلویزیونی از پوشش مناسب فرهنگ ایرانی استفاده می کنند؟

اصلا مسئولان فرهنگی ما چقدر دغدغه ی این را داشته اند که با خلق شخصیت هایی جذاب و کاریزماتیک، الگوهایی مناسب و واجد تمام معیارهای دینی و ملی خودمان به مخاطبان جوان و نوجوان عرضه کنند؟ اصلا مسئولین رسانه ملی از میزان نفوذ و تاثیرگذاری مدیومی به نام تلویزیون باخبرند؟

مثالی می آورم تا میزان تاثیر گذاری رسانه ای مثل تلویزیون بهتر روشن شود. معروف است که زمانی در غرب(درست نمیدانم آمریکا یا....) در بین دانش آموزان سنین ابتدایی بیماری کمبود آهن خون رواج پیدا می کند و مسئولان بعد از کلی بحث و تبادل نظر برای حل این مشکل کارتون «ملوان زبل» را می سازند و از تلویزیون پخش می کنند، نتیجه اش چه می شود؟ اینکه تمام بچه هایی که با بیماری کمبود آهن مواجه بودند انقدر اسفناج می خورند که حتی قبل از اینکه خودشان به بیماریشان پی ببرند کاملا مداوا می شوند و بعد از مدت کوتاهی این بیماری از آن کشور بنکن می شود.

بحث اینجا بحث «الگوسازی» است. می خواهم بگویم ما در این سه دهه چقدر تلاش کردیم الگوهای مناسبی به فرزندانمان معرفی کنیم، آنهم در زمانه ای که دنیای غرب با تمام امکانات و در اوج جذابیت الگوهای خود را به بهترینِ شیوه ها در اختیار جوان ایرانی قرار می دهد.

متاسفانه باید گفت وضع از این هم بدتر است، یعنی رسانه های ما الگو معرفی نکرده اند که هیچ، در معدود تلاشهایی هم که قصد چنین کاری را داشته اند به جای اینکه الگوی متناسب و همخوان با فرهنگ ایرانی-اسلامی ما معرفی کنند بیشتر در جهت منافع غرب عمل کرده اند. به معنای بهتر الگوی معرفی شده در رسانه ملی بیشتر همخوان است با معیارهای همان شخصیت های سریال ها و فیلم های غربی تا به فرهنگ و آئین خودمان.

برای بهتر روشن شدن موضوع مثالی می آورم: چند ماه قبل بود که سریال « شمس العماره»  از شبکه دو سیما پخش می شد سریالی که با هزینه تولید بالا و با جمع آوری تعداد زیادی از  بازیگران  طراز اول سینما و تلویزیون و با تبلیغات بسیار از هفته ها قبل از پخش، به عنوان یکی از مهمترین دستاوردها و تولیدات رسانه ملی در زمان ریاست ضرغامی به شمار می رفت، سریالی که با پخش یک شب در میان آن و تبلیغات بسیار نشانگر این موضوع بود که مسئولان رسانه ملی اصرار وصف ناشدنی ای برای دیده شدن آن توسط تمام مردم داشتند.

پخش سریال از همان آغاز با حاشیه ها و انتقادات زیادی همراه بود، روشنفکران هم فکر کارگردان سریال(سامان مقدم) آن را ستودند و صاحب نظران مذهبی تر و دلسوزان نظام انتقادات تندی را روانه صدا و سیما و سازندگان آن کردند. ولی هیچگاه مسئولان رسانه ی ملی و  اللخصوص ضرغامی به این سوال پاسخ ندادند که در کجایِ فرهنگ ایرانی-اسلامی ما یک دختر برای ازدواج با بیست پسر مختلف به مدت طولانی  به دوستی و گشت و گذار می پردازد و در نهایت هرکدام که خوشش آمد را انتخاب می کند؟ مسئولان صدا و سیما هیچگاه به این سوال پاسخ ندادند که در نشان دادن یک دخترالگوی  ایرانی در برنامه های خود آیا حیا را هم جزو ملاک های خود قرار می دهند یا خیر؟اگر ما هم در سریالهایمان روابط آزاد بین افراد را ترویج کنیم آنوقت چه فرقی است بین ما با شبکه ی فارسی وان و سریالهایش؟ مسئولان سیما هیچگاه به این سوال پاسخ ندادند که آیا برای هدف خوب ترویج فرهنگ ازدواج در یک سریال مجازیم تمام اعتقادات و آرمانها و خط قرمز های خود را زیر پا بگذاریم؟ آیا برای رسیدن به آن هدف مثبت، دادن این همه هزینه عقلانی است؟راستی چند درصد خانواده های ایرانی وضعیت مالی، روش زندگی و منش و کردارشان مانند خانواده سریال شمس العماره است؟

ب.سینما: در مورد سینما هم زیاد نیاز به توضیح نیست هرکسی که این اواخر یکی از فیلم های اکران را دیده باشد به عمق فاجعه به خوبی پی می برد.فقط می توان گفت در مورد وزارت ارشاد و حوزه ی سینما وضع از تلویزیون هم به مراتب بدتر است و مسئولان فرهنگی ما مخصوصا در دوره ی سکان داری اصلاح طلبان علاوه بر اینکه دغدغه فرهنگ مردم من جمله فرهنگ عفاف و حجاب را نداشتند، با یک برنامه قبلی در صدد تخریب هرچه بیشتر آن هم برآمدند. یعنی دست به دست بیگانگان بر نعش بی جان فرهنگ ایرانی تا توانستند تاختند که نتایجش را امروزه روز بهتر از هر زمان دیگری می توان درک کرد. البته از کوتاهی ها و ضعف های دولت های دیگر هم به همین سادگی نمی توان گذشت. شاید ذکر این نکته در اینجا مفید باشد که بیشترین انتقاد مقام معظم رهبری از تمام دولت ها در حوزه ی فرهنگ بوده است از زمان دولت سازندگی تا حتی دولت نهم که رهبر انقلاب با تمام تعریف و تمجید هایی که از دولت نهم داشتند ولی فرهنگ را در آن دولت مظلوم خواندند.

سوال سوم: آیا فقط صدا و سیما و وزارت ارشاد در ضعف های حوزه فرهنگ مقصرند؟

با هر نگاه و سلیقه ای که به حوزه ی فرهنگ نگاه کنیم قاعدتا جواب این سوال منفی است. چرا نباید مجلس را، شورای عالی انقلاب فرهنگی را، حوزه ی علمیه را، یا سازمان تبلیغات اسلامی را بیشتر از رسانه ملی و وزارت ارشاد در این وضعیت مقصر بدانیم؟ وظیفه ی مجلس مگر قانون گذاری نیست؟در این سه دهه چند قانون فرهنگی در مجلس تصویب شده؟علاوه بر این مجلس تنها ارگانی است که می تواند بر تمام دستگاه های دیگر در نظام نظارت کند ولی در این 30 ساله چقدر بر صدا و سیما یا وزارت ارشاد نظارت داشته است؟ کمیسیون فرهنگی مجلس چند بار تا به حال وزیر فرهنگ را مورد سوال قرار داده است؟

شورای عالی انقلاب فرهنگی به جز وظیفه سیاست گذاری چه مسئولیت دیگری دارد، آیا به این وظیفه اش عمل کرده است؟اصلا شورای عالی انقلاب فرهنگی چه خروجی موثری برای فرهنگ این مملکت داشته است؟یا سازمان تبلیغات اسلامی آیا هیچ وظیفه ای در حوزه ی فرهنگ ندارد؟

مقام معظم رهبری سال 85 در جمع کارگردانان سینما می فرمایند: آیا در زمینه‏ى انعکاس آن معارف ارزشىِ اسلامى - که من معتقدم در سینماى ما نشان زیادى از آنها وجود ندارد - به آن سازنده‏ى فیلم، به آن کارگردان و حتّى به آن بازیگر، کارى انجام گرفته و منعکس نشده است؟! من به خودم نگاه مى‏کنم، به حوزه‏ى علمیه‏مان نگاه مى‏کنم و به دستگاههاى مدیریت فرهنگى‏مان نگاه مى‏کنم، مى‏بینم نه، ما در این زمینه کم‏کارى داشته‏ایم. بنابراین به قول معروف گفت:

 هر بلایى کز آسمان آید       گرچه بر دیگرى قضا باشد

به زمین نارسیده مى‏گویند      خانه‏ى انورى کجا باشد 

نمى‏شود رفت سراغ کارگردان و یقه‏ى او را گرفت که شما چرا؟ خوب، من یک مقدار وزارت ارشاد را، یک مقدار سازمان تبلیغات را، یک مقدار حوزه‏ى علمیه را، یک مقدار آن کسانى که صاحبان اندیشه‏ى دینى هستند، همین اندیشه‏هاى عرفانى، حکمت متعالیه و این چیزهایى که آقایان گفتید، اینها را مخاطب قرار مى‏دهم و مى‏گویم شما براى برخوردارى کشور از این هنر فاخر - که در این جمع هست - چه کرده‏اید؟ «شما» چه کرده‏اید؟ چنانچه در آن زمینه کارى انجام نگرفته باشد، من از یک کارگردان خیلى توقع نمى‏کنم. هنرمند بااستعدادِ ما که اثرش یا خالى است یا حداقل نسبت به این ارزشهاى مورد نظر ما خیلى پُربار نیست، از او توقع نمى‏کنم که چرا این اثر آن‏چنانى که من مى‏پسندم، نیست. بنابراین من نمى‏توانم قبول کنم که آماج این ناامنى، کارگردانهاى ما باشند و اگر چنین واقعیتى وجود داشته باشد، واقعیت نابحق و نابجایى است.

سوم- چیزی که مهم است این است که در این سه دهه انقدر ضعیف عمل کرده ایم که الان باید جهاد کنیم تا شاید وضع درست شود، در این ضعف فرهنگی هم تنها صدا و سیما و ارشاد مقصر نیستند مجلس و سازمان تبلیغات اسلامی و.... هم مقصرند در این اوضاع. 

مطلبی که مهمتر از همه است این است که نباید بگذاریم وضع از این بدتر شود یعنی برای حل معضل بدحجابی باید همه مثل یک جهادگر وارد میدان شوند، یعنی نباید دستگاهی مثل مجلس بنشیند و فکر کند این کار فرهنگی فقط مربوط به رسانه ملی است. وظیفه ی رسانه ها هم روشنگری و بصیرت بخشی است به مثابه یک جهادگر.

ومن ا... التوفیق

از آموزش ساختمان پزشکان تا مهمانان بدون روسری در یکشنبه شب+عکس

بر خود فرض می‌دانم بدین وسیله تشکر صمیمانه خود را از سازندگان سریال فخیمانه، محترمانه و نادرانه ساختمان پزشکان که در قسمت یکشنبه شب خود حاوی مطالب آموزنده‌ بسیاری برای بینندگان شبکه جوان سیما بود اعلام کنم. فیلمی که چشم چرانی و .... را خیلی عادی بیان کرد!

مواردی که آموزش داده شد:

- ملاک های ازدواج دختران به شیوه ای جذاب و مفید

- بررسی جزء به جزء پیراهن عروس بر تن خانم شیرزاد توسط آقایان

- آموزش زیباترشدن پیراهن عروس خانم شیرزاد با ملیله دوزی و جابه جایی گل های وسط توسط آقایان

امیدواریم در قسمت های بعدی از مطالب آموزشی بیشتری در این فیلم بهره ببریم.

جالب است در یک شنبه شب مراسم یادمان استاد محمد نوری از طرف معاونت هنری ارشاد و دفتر کل موسیقی ارشاد هم در تالار وحدت برگزار شد، که حاشیه های بسیاری را داشت، هنرمندان بسیاری در این مهمانی بیاد ماندنی حضور داشتند، اسامی بدین شرح است:

محمد‌علی کشاورز، نور‌الدین زرین‌کلک، هنگامه قاضیانی، جعفر پناهی، فرزاد حسنی، فرزانه کابلی، ایرج حسابی، حسن پورشیرازی، چنگیز جلیلوند، منوچهر صهبایی، محمد سریر، حمیدرضا نوربخش، مصطفی پور‌تراب، ملکه رنجبر، داوود گنجه‌ایی، افلیا پرتو، پوران درخشنده، خسرو سینایی، هوشنگ گلمکانی، فرمان فتحعلیان، هوشنگ مرادی کرمانی، محمدرضا فروتن، بیژن بیژنی، محمد‌علی سپانلو، عبدالجبار کاکائی، خسرو سینایی، جواد مجابی، مرضیه برومند، گلاب آدینه، پریوش نظری، بهاره رهنما، سیمین بهبهانی و ... و مسئولانی چون حمید شاه‌آبادی، معاون هنری ارشاد؛ محمد میرزمانی، مدیر کل دفتر موسیقی ارشاد؛ بابک رضایی، مدیر عامل انجمن موسیقی و علی ترابی، معاون مدیرکل دفتر موسیقی ارشاد از جمله مهمانان حاضر در این مراسم بودند.

از نکته های قابل تامل در این مراسم، وضعیت حجاب بعضی مهمانان بود که حتی برخی از آنها روسری نیز به سر نداشتند که البته با وجود تکرار این مورد در بعضی از مراسم و همایش ها اخیر شاید دیگر زیاد عجیب و غیر قابل باور به نظر نیاید.

من میخواهم این را مسئولان بپرسم که از این قبیل مراسم که پول های هنگفتی هزینه می شود چه سودی برای ملت و مملکت اسلامی دارد؟

دوستان میدونم این مهمانی ها تکراری شده ولی چرا دوباره تکرار میشود؟

چون من و توی بچه حزب الهی نشستیم میگیم این عرصه همینی هست که هست دیگه، عرصه هنر فاسد است، چیزی بنام اسلام را نمیشه در آن عملی کرد!، چون این عرصه از قبل انقلاب فاسد بوده دیگر نمی توان کاری کرد مثلا"من پسر حزب الهی یا دختر چادری برم بازیگری کنم!!؟،اصلا"،خودم را وارد میدان فساد گناه کنم!، نهههههه، تو  نرو بازیگری کن، برو بازیگری را اصلاح کن، شاید با خود بگویید دارد حرفهای آرمانی میزند ولی نه، من و تو نمی توانیم وارد این صحنه هاشویم ولی می توانیم یک نسل از خود یا یک گروه را تربیت کنیم و به جای مهندسی و پزشکی و فلسفه و حقوق و ... بفرستیم هنر هنر هنر  تا این مهمانی که تصاویرش را در پایین صفحه مشاهده می کنید دیگر مشاهده نکنیم.

حرف آخرم با امام زمان(عج) میباشد: ای آقای ما، ای مولای ما، دعا بکن برای ما، آقا شرمنده ایم آقاجان روز به روز وضع فرهنگی ایران بدتر می شود ، قبح ها ریخته تر می شود، البته کسی که باید این کار را انجام می داد، داد، این خاتمی خیانتی به ایران اسلامی کرد که تو خواب هم کسی نمیدید، تمام این عادی شدن های این مراسم ها و روسری افتادن ها و فیلم هایی که فقط و فقط برای عادی شدن رابطه دختر و پسر ساخته می شود از آن زمان کار شد تا الان که دیگر....!، آقا جان میدانم که دلت خون است ولی به همین شب های عزیز، شب میلاد جدت آقا اباعبدالله(ع) و آقا ابالفضل العباس و آقا زین العابدین(ع) می باشد، تو را قسم به این شب های عزیز که  برای این نسل جوان دعا کنید، آقا خیلی ها دارند به بیراهه می روند،

دعا کنید ...........

 

یا ابالفضل

نوکر رخ ارباب نبیند سخت است...شبگرد رخ مهتاب نبیند سخت است

انتظار کشدن سخت است، منتظر هر کاری میکنه تا انتظار به اتمام برسه، چله جمکران و کارهای دیگری مثل این کار میگن هر جا نام مبارک آقا " اباالفضل " برده شود، مهدی فاطمه در آن جا حضور پیدا می کند، من هم این نوحه را گذاشتم تا ان شاالله که آقا به وب من حقیر هم سر بزند.

پی نوشت: شهر تهران امروز مهمان دو شهید بود، که ان شاالله خدا به حق این شهدای گمنام، تهران را از این فساد ......... خارج کند.

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.